Wherever work takes me …
คุณคนเขียนไม่เคยคิดเลยว่า งานที่คุณคนเขียนทำอยู่จะพาคุณคนเขียนเดินทางไปสุดขอบประเทศไทย แต่ถ้างานจะพาไป คุณคนเขียนก็ไม่มีปัญหา …
เมื่อวานนี้คุณคนเขียนมีโอกาสเดินทางไป “ภาคอีสาน” เป็นครั้งแรก และครั้งแรกคุณคนเขียนก็ไปถึงริมสุดเลย และเป็นการไปสนามบินสุวรรณภูมิเป็นครั้งแรกอีกด้วย … โคตรไกล ไม่เห็นมีอะไรน่าตื่นเต้นอย่างที่เค้าว่ากัน
แต่ถึงจะโคตรไกลสักแค่ไหน แท๊กซี่ก็พาคุณคนเขียนฝ่าการจราจรเงียบ ๆ ตอนตีสี่ไปถึงสุวรรณภูมิด้วยเวลา … 20 นาที
ด้วยความที่ไม่เห็นว่ามีอะไรน่าตื่นเต้น ก็เลยไม่ได้มีความอยากจะหยิบกล้องขึ้นมาถ่ายรูปสักเท่าไหร่ สิ่งที่น่าตื่นเต้นมากกว่าสุวรรณภูมิก็เห็นจะเป็นอากาศที่เย็นสบายดีเหลือเกิน
พอเดินเข้าไปใกล้ ๆ คุณคนเขียนก็เจอคำถามที่ตอบไม่ได้ … ประตูหมุน ๆ เค้ามีไว้ทำไม?
กันแอร์ออก เพื่อประหยัดพลังงานเหรอ? มันก็คงไม่ประหยัดเท่าไหร่หรอก ถ้าประตูข้าง ๆ มันเปิดทิ้งเอาไว้อย่างที่เห็น
อีกอันที่เห็นแล้วอดขำไม่ได้ checkin kiosk ของการบินไทย ตั้งเรียงรายเอาไว้เป็นแถว แต่ … มันพัง
… พังทุกเครื่องเลย แหะ ๆๆๆ อดเล่นเลย (ที่สังเกต kiosk เครื่องอื่น ๆ อีกหลาย ๆ เครื่อง ก็พัง หรือไม่เปิดใช้งาน หรือว่าเค้าจะเปิดให้ใช้งานตามเวลาราชการ คุณคนเขียนก็ไม่แน่ใจ)
เอาหละ ตัดภาพไปที่การเดินทางดีกว่า เที่ยวแรกขาไป กรุงเทพ - อุบลราชธานี ครับ
เครื่องออกตอน 6 โมงประมาณ 20 นาที คุณคนเขียนนั่งบนปีกเครื่องบินอีกแล้ว ชอบจัง ๆ
พูดถึงเครื่องบิน ตอนเครื่องขึ้นนี่เค้าขึ้นกันแบบชูชันจริง ๆ ด้วย ล้อพ้นพื้นปุ๊บดึงเครื่องขึ้นกันสุดตัวเลย คุณคนเขียนไม่รู้ว่ามันช่วยเรื่องเสียงให้กับบ้านเรือนข้างล่างได้สักเท่าไหร่ แต่มันไม่ได้ช่วยเรื่องเสียวให้กับผู้โดยสารเลยครับ คุณคนเขียนยืนยัน!
เอาหละ เครื่องขึ้นไปได้สักพักหนึ่ง พนักงานบนเครื่องก็แจกอาหารเช้า กล่องสวยงาม รสชาติก็ใช้ได้เชียว
… มีวุ้นการบินไทยด้วย
ฟ้าสวย ๆ ครับ
ไปถึงอุบลราชธานีตอนประมาณ 7 โมงเช้านิด ๆ ลงจากเครื่องบิน แล้วก็นั่งรถต่อ
ไม่ได้ไปยโสธรครับ นั่งรถต่อไปอำนาจเจริญ ระหว่างทางก็มีแต่ทุ่งน๊าาา ทุ่งนา
แล้วก็ไปแวะที่แรกที่ตลาดสด บังเอิญว่าไปสายสักนิด ของสดเลยไม่ค่อยเหลือ
เหลือแต่ของแห้ง —”
แล้วก็เดินทางไปทำงานกัน ระหว่างทางก็เก็บภาพโน่นนี่ติดมือมาด้วย
อ้อ ชอบถนนนี้มาก …
แล้วในที่สุดก็ไปถึงขอบประเทศ …
ว่าแต่ แถวนั้นอากาศเย็นเป็นเยี่ยม อากาศดีมากกกก และลมแรงมากกกก น่าเสียดายที่กล้องถ่ายรูปมันเก็บ “ความแรงของลม” ติดมาไม่ได้ คุณคนเขียนเอาต้นไผ่มาเป็นหลักฐานยืนยันละกันครับ
หลังจากทำงาน ๆๆๆๆ กันจนครบวัน ก็เดินทางกลับไปที่สนามบินอุบลฯ ระหว่างรอเครื่องก็หาอาหารเย็นรับประทานกันก่อนดีกว่า
จะบอกให้ไม่โกหก … คุณคนเขียนจำไม่ได้แล้วว่า ครั้งสุดท้ายที่คุณคนเขียนรับประทานผัดกะเพราราดข้าวเมื่อไหร่ แต่มันต้องเกินครึ่งปีแล้วแน่ ๆ มื้อนี้ก็เลยจัดการเนื้อกะเพรากับไข่ดาวสุก ๆ ราดข้าวไปหนึ่งจาน
เครื่องบิน delay ไปนิดหน่อย ไม่เป็นไรมากนัก ขึ้นเครื่องตอนประมาณสามทุ่มครึ่ง แป๊บเดียวกัปตันก็ขับเครื่องบินออกแล้ว สงสัยกลัวผู้โดยสารจะรอนาน
บนเครื่องก็มีขนมเล็ก ๆ น้อย ๆ อันได้แก่ เค้กกาแฟ
กลับมาถึงกรุงเทพก็ประมาณห้าทุ่มพอดี
ว่าแต่ ไปถึงสุวรรณภูมิแล้ว ก็ต้องพูดถึงเรื่องห้องน้ำ ได้ยินคนพูดกันมาเยอะ ว่าสุววรณภูมิห้องน้ำน้อยเหลือเกิน คุณคนเขียนก็เลยต้องเข้าไปพิสูจน์สักหน่อย
ภาพบน สุววรณภูมิ สนามบินที่โปรโมทกันว่าจะเป็น Asia Hub กับภาพล่าง สนามบินอุบลราชธานี สนามบินเล็ก ๆ ที่มีเที่ยวบินในประเทศ 8 เที่ยวบิน … ฮืมมมม
ปิดท้ายสักหน่อย panorama ริมโขงที่จังหวัดมุกดาหาร
สวัสดีครับ
ป.ล. ที่ 1 แอร์ฯ การบินไทย ยิ้มแย้มแจ่มใสดีครับ ครั้งแรก! หลังจากที่เคยขึ้นเครื่องการบินไทยมานับสิบครับ (แต่เป็นเที่ยวต่างประเทศ)
ป.ล. ที่ 2 ทำงานครั้งนี้ ทำให้ “ต่อมอยากเที่ยว” ของคุณคนเขียนเริ่มทำงานอีกแล้ว อันตรายมาก!